Ellerin

Sisli olsa da bakışlarının karşılığı ilk anda el yordamıyla bulmayı dene.Ellerin senin zannettiğinden çok daha akıllı.Kendilerinde oldukları bir zaman olsun yeter ki.Yeni uyanmış olsunlar .Su değmemişte olsa temiz olsunlar.Boş...Bomboş olsunlar..Çizgiler,lekeler geçmesin üzerlerinden doğduktan sonra eklenmiş,onlara ait olmayan.
Gölgeler... Saat kaç olursa olsun, güneş ne tarafa sırtını vermiş olursa olsun, ya da ay gökyüzünde krallığını ilan etmişken olsun...Gölge tehlikesi her zaman var.Ona dikkat et sadece.
Birde tek başına ol.Yalnız değil ama tek başına..Kimsesiz ,sessiz değil..İstersen çok kimseli ol .Hatta gürültünün en ortasında ol.Ama tek başına...Tek başına ol.
Silüet halinde olsun herkes.Sen dokunduğunda kontürleri koyulaşsın.Dudakları kırmızılaşsın.Fonda kareler oluşsun. Siyah ,beyazın yanında daha siyah...Beyaz ,siyahın yanında bembeyaz..Birde önemseme dudakların hareketini ,renklerindeki koyuluğu.Onlar senden önce de ,senden sonra da hep bir şeyler söyleyecekler..Sen sus..İstediğin kadar.Mecbur hissetme.
Ellerin..Onların bir şey söylemesine hep izin ver ama.Renk değiştirmesine..Altın gibi,ya da bembeyaz ışıl ışıl olup,tüm dikkatleri üzerlerine çektiklerinde utanma.Pembeleştirme yanaklarını.Kısmaya çalışma ışığını.Ya da görmezden geldiklerinde,yoklarmış gibi,yokmuşsun gibi davrandıklarında,karartma içini.Pul pul dökme..dökülme!

' O Zaman Her Şey Sadece Olur '

Ayrıksamayı bıraktığımız daha ilk anda hayatın rengi değişmeye başlar.Her an her saniye değişim devam eder.Bu değişim bizi ışığa,gökyüzüne,en yükseklere götüren bir değişim olur ve o renklerin içindeyken oturup düşünmeyiz çamura nasıl bir form versem,taşı nasıl yontsam,hangi sözcükleri,hangi notaları biraraya getirsem,ya da oyuncuysak bu duyguyu nasıl karşı tarafa geçirsem diye..Kendimi ne yapsam da iyi hissettem diye...Düşünmeyiz.O zaman her şey sadece olur.Ve dünyanın en beğenilen,tanınan,konuşulan eserini bile yaratmış olsak,bu oluşun o kadar önemsenecek bir durum olmadığının farkında oluruz.Yaptığımız sadece doğamızı gerçekleştirmektir..Bedenimizin ölümüne neden olmamak için yemek yememiz kadar ,ruhumuzun ölümüne neden olmamak için dönüştürmemiz-üretmemiz,yaratmamız- kadar normal ve olmazsa olmaz bir şeydir.Şayet ürettiklerimiz ,burnumuzu Kaf dağına taşıdıysa,bir durup düşünmekte fayda var.

Dünyanın İhtiyaç Duyduğu Hareket 'DADA'

Birinci dünya savaşı sonrasında insanların birbirlerine neler yapabildiklerini,ne kadar vahşileşebildiklerini gören bir grup aydın ,savaş tarafından gebe bırakılır.Babadan alınan nefret ,ana rahminde bir karşı çıkışa dönüşür.Teknolojiye karşı çıkış,dine karşı çıkış,sanata karşı çıkış,burjuvaziye ve burjuvazinin getirdiği her şeye karşı çıkış ...Ama en çok da savaşa ve barbarlığa karşı çıkış...ve 6 kasım 1916 da Zürih'te Cabaret Voltaire adlı bir kafede,aylardır -hatta yıllardır- yaşadıkları yoğun doğum sancıları sonunda ,Tristan Tzara, Jean Arp, Richard Hülsenbeck, Hugo Ball, Marcel Janco ve Emmy Henningsin doğumu gerçekleştirirler ve ona orada 'Dada' ismini verirler.

Onlar sanatın parayla ilişkisinden,parayla bir ilişkisi olmasından dahi rahatsızdırlar.Sanatın satın alınamaz bir şey olmasını isterler ve bu yüzden Caberet Voltaire de bir araya gelerek ,asla sanat yapma amacı gütmeden,anlık yaratımlarda bulunurlar.An'lar satılamaz,satın alınamaz ve çoğaltılamaz çünkü.Şiirler okurlar, danslar ederler ,şarkılar söylerler,tiyatrolar yaparlar..Kural ve kalıpsızlıkları ,onları kendilerine,kendi gerçeklerine daha çok yaklaştırır.Bu yaklaşma eylemi beraberinde ;doğallığı,kendiliğindenliği,söylenmemiş sözleri,daha önce kullanılmamış bir şiir biçimini ve dilini,kolaj ve fotomontaj gibi teknikleri ve birçok önceden olmamış, cesaret edilememiş hareketi getirir.Dada böylece,o dönemde bahsi geçen 'sanat' kavramından kaçarken ,yine 'sanat'a tutulmuş olur ve tüm 'izm'lerden sıkılmışkan,onların karşısında dururken ,getirdiği yenilikler ve bunlardan etkilenen sanatçılar nedeniyle de,adının sonuna 'izm' ekini alarak,bir sanat akımına dönüşmekten kendini kurtaramaz.

Dada hiçe sayar,Dada karşı çıkar,Dada inkar eder,Dada alay eder.Dada'nın derinlerinde savaşın acısının birebir yaşanmışlığının izleri vardır.Dada bir şeye karşı çıkarken elindeki bardaktaki nedenler neredeyse bardaktan taşacak kadar çoktur ve her bir bardağın içi mutlaka doludur.

1922'lerde 'uyku' haline geçen Dada,dönem dönem dünyanın farklı yerlerinde ortaya çıkar ve bir süre sonra tekrar 'uyku'ya dalar.Dünyanın şu anda ihtiyaç duyduğunu düşündüğüm Dada'nın ,bir yerlerde-ama en çok da ülkemizde -yeniden uyanabilmesi için gerekli gürültüyü yapabilmek umuduyla...

çamura mektup

Sınırındayım sanırım sana dokunmadan yaşayabilmenin.Ellerimi başka hiçbir şey için kımıldatmak istemiyorum şu an.Tek tek sevdiğim tuşlara bile dokunmak zor ilk defa.Sana yakın olduğum kadar yakın değilim hiç kimseye,hiçbir şeye...Müzik...Hala platonik bir aşk gibi...Aşk..Çok güçlü bir aşk.Ama hala aramızda mesafeler var..Hala birbirimizde gidemediğimiz yerler..Hala yanında olamadığım bir 'ben'...Zamana ihtiyaç var biliyorum.
Tanıdıklığa değil,yerleşikliğinden gelen bir uzvuma özlem şuan duyduğum.Başka şeyler deniyorum.Boyalar mesela,harfler mesela,notalar mesela,dans mesela,aşk mesela...Göğsümde sıkışıp kalan o nefesi alabilmek için...Başka şeyler deniyorum.Ama hiçbiri şu anda seninle gittiğim yerlere gidebilmemi sağlayamıyor.Sanki tekerlekleri patlak,benzinleri yetersiz...Oysaki ben senin bir kere bile beni yarı yolda bıraktığını hatırlamıyorum.Sana bulanmak ,içinde kaybolmak,kendimi bulamayacak kadar sen olmak istiyorum..Hiç bir duygu değil,hiç bir sıfat değil,hiç bir isim değil bu defa...Sadece sen olmak istiyorum.

Kendini Çalan Adam

Hayat nefestir...Nefes ritim...Kendi bedenimizi,kendi ruhumuzu çaldıkça, nefes aldığımızın, nefes verdiğimizin yeniden farkına varırız.

Kendini çalan adama birçok açıdan yaklaşabilirz.O bedeninin ve ruhunun virtüözüdür.Hem kendi bedenini bir enstrüman gibi kullanarak herkesin duyabileceği bir müziğe dönüşen adamdır.Hem de kendinden başka kimsenin duyamayacağı besteleri,dans ettiren ritimleri ,kendi içinde bir döngüsü olan, kendine ve evrene dair olabildiğince her şeyin farkında bir adamdır.Bu adamın ruhu ve bedeni bütünlük içindedir.Hangi duygusuna basarsa ne ses çıkacağını bilir. Heykeldeki mağara hissi, çaldığı müzikle kendi kendine-kendi içinde sakinleşip,heyecanlandığının; neşelenip,hüzünlendiğinin ve bulutlanıp, yağdığının dışavurumudur.

Ve ayaklar..Çalan müziğin en farkında olmadığımız zamanlarda bile onlar hep farkındadır.Dinlemeye devam eder,ritim tutar,dans ederler..Onlar en iyi müzik dinleyicileridir.Heykeldeki ayak formu piyanoyla da benzerlik taşır.

*** *** *** ***

İsterseniz onunla siz de konuşabilirsiniz.Sizinle aslında çok iyi bildiğiniz ,ama dünyaya gelirken perdenin arkasında bıraktığınız için ilk adımınızla unuttuğunuz bir dilde konuşacaktır.Onu anlayabilmenin tek yolu ,sizin de kendinizi çalma yolunda olmanızdır.Belki bir soru sorarak başlayabilirsiniz ve o bir soru bir diğerini getirebilir.Sizin sorularınız bittiği zaman o da size bir şeyler sormak isteyecektir.Eğer siz de ona cevap verirseniz,cevaplarınızla çok geçmeden yıllardır içinde yaşadığınız 'kendinizin', hiç gitmediğiniz bir yerinde bulabilirsiniz kendinizi.Sesiniz hiç duymadığınız bir notaya basabilir,elleriniz hiç görmediğiniz bir ağaca dokunabilir,teninize hiç esişine şahit olmadığınız bir rüzgar çarpabilir.Vücudunuz,en sevdiğiniz renklerle dolu kocaman bir okyanusun içinde özgür...Burnunuzda 'güzel bir şeyler var,ya da ,birşeyler değil, her şey güzel' kokusu...Ve en sonunda gözlerinizde...Aynaya bakıyor oluşunuzun şaşkınlığı...

-En çok ne zenginisin?
--Düş
-Neden düş?
--Çünkü;ruh kan kaybından ölmez belki ama düş kaybından ölebilir.